CYKL DIAGNOSTYCZNO-TERAPEUTYCZNY

I. OCENA STANU OGÓLNEGO PACJENTA 
Terapeuta na podstawie zlecenia lekarskiego oraz szczegółowego badania wykonanego wg ściśle określonego schematu dokonuje oceny biomechanicznej oraz funkcjonalnej pacjenta. Ponieważ ortopedyczne dysfunkcje narządu ruchu będące wynikiem przeciążenia, urazów, mikrourazów bądź zapalenia często obejmują wiele różnych tkanek, to w pierwszym rzędzie należy przeprowadzić szczegółową analizę dolegliwości pacjenta (bólu). Dysfunkcja może dotyczyć stawu, nerwu lub mięśnia albo wszystkich tych tkanek jednocześnie. W tym celu, aby nie przeoczyć podczas badania żadnej oceny, poleca się postępowanie według schematycznie ułożonej kolejności z wykorzystaniem wielu precyzyjnych, manualnych testów różnicowych. Wynik całego badania warunkuje podjęcie odpowiedniego leczenia. W zależności od rodzaju dysfunkcji stosuje się różne sposoby terapii. Inne techniki będą stosowane w przypadku leczenia nerwu, inne w przypadku leczenia mięśni, jeszcze inne w przypadku leczenia stawów. Jeżeli dysfunkcja somatyczna związana jest z występowaniem bólu to wykorzystuje się środki uśmierzające ból. Jeśli w badaniu stwierdza się ograniczoną ruchomość stawu (hypomobilność), to należy zastosować środki zwiększające ruchomość. Jeśli ruchomość jest za duża (hypermobilność) zastosowanie mają środki zmniejszające ruchomość. Zasadniczo we wszystkich rodzajach technik unika się bólu.

II. LECZENIE

II.A. Środki uśmierzające ból. 
II.A.1. Unieruchomienie 
II.A.2. Środki fizykalne: ciepłolecznictwo, hydroterapia, elektroterapia I
I.A.3. Postępowanie specjalne: trakcja, oscylacja, mobilizacja nerwu bez prowokowania bólu, różne formy masażu, relaksacja poizometryczna, mobilizacja układu współczulnego (gdy nie można działać w rejonie uszkodzenia)

II.B. Środki zwiększające ruchomość w stawach 
II.B.1. Mobilizacja stawów 
II.B.2. Mobilizacja nerwów 
II.B.3. Mobilizacja tkanek miękkich np.: masaż funkcyjny, masaż poprzeczny, poizometryczną relaksację lub rozciąganie (stretching)

II.C. Środki zmniejszające ruchomość = stabilizacja hypermobilnośći I

I.D. Informacja - instrukcja - trening I
I.D.1. Informacja - udzielanie pacjentowi dokładnej informacji na temat zaistniałej dysfunkcji somatycznej w celu przekonania go do podjęcia współpracy w leczeniu.
II.D.2. Instrukcja - udzielanie pacjentowi instrukcji dotyczącej ochrony narządu ruchu oraz zapobiegania nawrotom dysfunkcji: np. nauczenie prawidłowej postawy w ciągu dnia (szkoła pleców) itp. 
II.D.3. Trening - ćwiczenie siły mięśniowej, koordynacji, szybkości i wytrzymałości w formie medycznego treningu terapeutycznego

Powyższe działanie obejmuje również autoterapię: automobilizację, autostabilizację, autostretching.

ETAPY SZKOLENIA

- UEX Badanie i leczenie kończyny dolnej

- OEX Badanie i leczenie kończyny górnej

- UWS Badanie i leczenie odcinka lędźwiowego kręgosłupa i miednicy

- OWS Badanie i leczenie odcinka szyjnego oraz piersiowego kręgosłupa i żeber

- AEX 1 Kurs zaawansowany badania i leczenia kończyny dolnej oraz stretching mięśni kończyny dolnej

- AEX 2 Kurs zaawansowany badania i leczenia kończyny górnej oraz stretching mięśni kończyny górnej

- AWS 1 Kurs zaawansowany dla odcinka lędźwiowego oraz piersiowego kręgosłupa i miednicy

- AWS 2 Kurs zaawansowany dla odcinka szyjnego kręgosłupa oraz stawów skroniowo-żuchwowych