Uszkodzenie ścięgna Achillesa wiąże się przede wszystkim z sumowaniem się mikrourazów działających na ścięgno objęte jednym z powyższych procesów chorobowych. Dochodzi do nich często w sytuacji przeciążenia mięśnia trójgłowego łydki (1, 6). Patologiczne napięcia i naprężenia występujące w czasie gwałtownych skoków, biegów czy dźwigania ciężarów nierzadko doprowadzają do sumowania się mikrourazów i sprzyjają powstawaniu miejscowych stanów zapalnych (1, 6, 8), które wraz ze stopniem nasilenia i częstości doprowadzają do sytuacji, kiedy ścięgno nie może ulec samoistnej naprawie. Przeciążenia są częste we współczesnym sporcie z powodu nadmiernych przyrostów siły ćwiczonych mięśni bez odpowiedniego zadbania o ich uelastycznienie (stretching). Z danych wynikających z badań epidemiologicznych przeprowadzonych na populacji amerykańskiej wynika, że choroba dotyczy głównie osób uprawiających dziedziny sportowe, w których wymagane jest skakanie oraz obracanie się. Najczęściej patologia ta dotyczy piłkarzy nożnych, ręcznych, koszykarzy, tenisistów, a także biegaczy, skoczków i akrobatów. Z tego powodu wielu autorów nazywa ten patologiczny stan – „chorobą olimpijską” (1, 5).

Do zmian zwyrodnieniowych dochodzi często bardzo wcześnie bo już w wieku 25–30 lat. Ból umiejscowiony jest najczęściej w połowie przebiegu ścięgna. Występuje najczęściej rano, powiązany jest często ze sztywnością Achillesa. Chód staje się bolesny, nieestetyczny przy podparciu we wszystkich fazach całą płaszczyzną podeszwy. Ostre stany zapalne ścięgna mogą objawiać się również mocnym obrzękiem, a niekiedy również odgłosem „skrzypienia śniegu”. Odpoczynek może zmniejszać dolegliwości bólowe, jednak po obciążeniu ścięgna ból najczęściej powraca. W fazie przewlekłej dolegliwości bólowe mogą występować w sposób ciągły.