W literaturze można spotkać wiele sposobów oceny stóp u dzieci. Można je podzielić na obiektywne i subiektywne. Do obiektywnych sposobów oceny stóp zalicza się m.in. plantokonturografię, wyznaczanie kąta Clarke’a, wskaźnika Bałakirewa, Sztritera-Godunowa, Wejsloga, rodzaje stóp według Bochenka, według Clarce’a, ocenę wysklepienia podłużnego i poprzecznego stopy. Wszystkie te sposoby oceny stopy nie są skomplikowane i trudne, ale wymagają czasu, którego w codziennej praktyce klinicznej fizjoterapeuci mają zbyt mało, a równocześnie zmuszeni są dokonywać oceny rodzaju wady stóp dla właściwego doboru rodzaju terapii. Do metod niewymagających sprzętu, specjalnych pomieszczeń, nakładów finansowych a przede wszystkim nakładów czasowych należą subiektywne metody oceny. Do metod tych należy obserwacja (ocena wzrokowa w ramach diagnozy klinicznej). Jest to sposób trudny do udokumentowania i porównywania, ale jest szybki, skuteczny i pozwala na właściwą oceną zarówno rodzaju wady, jak i dobór ćwiczeń oraz zaopatrzenia ortopedycznego. Podczas obserwacji terapeuta powinien zwrócić uwagę na najistotniejsze elementy stopy, które mogą wpływać na obraz wady stóp.